W pierwszych dniach kwietnia opublikowane zostało rozporządzenie MZ w sprawie warunków, sposobu i trybu zaopatrywania pacjentów szpitala w znaki identyfikacyjne oraz sposobu postępowania w razie stwierdzenia ich braku. Przyjęte rozwiązania stanowią powtórzenie obowiązujących obecnie regulacji i dotyczą w szczególności następujących kwestii:

• obowiązku zaopatrywania w znaki identyfikacyjne pacjentów przyjmowanych do szpitala celem ułatwienia szybkiej i prawidłowej identyfikacji pacjenta;
• sposobu umieszczania danych na znaku identyfikacyjnym, który uniemożliwi ich odczytanie przez osobę nieuprawnioną (zapewnienie ochrony danych osobowych);
• warunków i trybu zaopatrywania pacjenta w znak identyfikacyjny
• postępowania w przypadku sytuacji szczególnych
• zaopatrywania w znak identyfikacyjny noworodka urodzonego w szpitalu (nie jest to pacjent przyjmowany do szpitala);
• ogólnych zasad związanych ze sposobem umieszczania opaski pacjentom.

Obowiązek zaopatrywania w znaki identyfikacyjne pacjentów przyjmowanych do szpitala ułatwia szybką i prawidłową identyfikację pacjenta przed udzieleniem świadczenia zdrowotnego, zmniejszając tym samym ryzyko ewentualnej pomyłki. W trakcie pobytu w szpitalu każda interwencja medyczna powinna być poprzedzona potwierdzeniem tożsamości pacjenta przez odczytanie zakodowanej na opasce informacji.

Zgodnie z przyjętymi rozwiązaniami, znak identyfikacyjny stanowi dane, zapisane - z uwagi na konieczność zapewnienia ochrony danych osobowych - w sposób uniemożliwiający ich odczytanie przez osobę nieuprawnioną.

Znak identyfikacyjny umieszcza się na opasce zakładanej na nadgarstku albo w okolicy kostki kończyny dolnej pacjenta, a w przypadku, gdy pacjentem jest noworodek - na obu nadgarstkach albo w okolicy kostek obu kończyn dolnych.

 W rozporządzeniu określono także warunki i tryb zaopatrywania pacjenta w znak identyfikacyjny. Pacjent będzie zaopatrywany w taki znak po przyjęciu do szpitala. 

Kolejne przepisy regulują sytuacje szczególne, w których zastosowanie powyższego trybu nie jest możliwe. Dotyczy to przyjęcia do szpitala pacjenta, którego tożsamości nie można ustalić. Znak identyfikacyjny zawiera w takim przypadku oznaczenie „NN” oraz dodatkowe oznaczenie numeryczne, umożliwiające identyfikację pacjenta w sytuacji, gdy w tym samym czasie w szpitalu przebywa więcej niż jedna osoba o nieustalonej tożsamości. Po ustaleniu danych takiego pacjenta, zaopatruje się go w znak identyfikacyjny, na którym są zakodowane jego dane osobowe. 

Szczególny tryb postępowania wymagany jest również w sytuacji, kiedy ze względu na stan pacjenta przyjmowanego do szpitala, obowiązek zaopatrzenia go w znak identyfikacyjny musi ustąpić pierwszeństwa konieczności udzielania pomocy medycznej ratującej życie lub zdrowie pacjenta. Opaska ze znakiem identyfikacyjnym jest zakładana pacjentowi po udzieleniu niezbędnej pomocy (§ 2 ust. 4).

Rozporządzenie reguluje także aspekt zaopatrywania w znak identyfikacyjny noworodka urodzonego w szpitalu. Ustawa nie różnicuje sytuacji tej grupy pacjentów, jednak z uwagi na fakt, iż noworodki urodzone w szpitalu nie są do niego przyjmowane, jak inni pacjenci, zasadnym jest wprowadzenie regulacji doprecyzowującej. Stąd przepis stanowiący, że noworodek urodzony w szpitalu jest zaopatrywany w znak identyfikacyjny niezwłocznie po urodzeniu, w obecności matki lub innej osoby bliskiej lub opiekuna faktycznego, chyba że przebieg porodu na obecność matki nie pozwala. 

W rozporządzeniu przewidziano również sposób postępowania w przypadku, gdy nie jest możliwe lub nie jest wskazane umieszczenie opaski ze znakiem identyfikacyjnym na nadgarstku albo w okolicy kostki kończyny dolnej dziecka, które nie ukończyło 6 roku życia, w tym noworodka. W takiej sytuacji wykonuje się zdjęcie dziecka, które dołącza się do indywidualnej dokumentacji medycznej. Dodatkowo, ww. zdjęcie umieszcza się, za zgodą matki, osoby bliskiej lub opiekuna faktycznego, w widocznym miejscu na łóżku albo inkubatorze tak, aby możliwe było szybkie i prawidłowe ustalenie tożsamości dziecka. 

Opaska ze znakiem identyfikacyjnym powinna być założona w taki sposób, aby uniemożliwiać jej zsunięcie się albo zdejmowanie przez pacjenta (§ 4 ust. 3). W przypadku stwierdzenia braku opaski albo jej zniszczenia w taki sposób, że ustalenie tożsamości pacjenta nie jest możliwe, należy potwierdzić tożsamość pacjenta i założyć mu nową opaskę ze znakiem identyfikacyjnym (§ 8).

Źródło: RCL

https://isap.sejm.gov.pl/isap.nsf/DocDetails.xsp?id=WDU20240000513

zdjęcie: adobe stock